En constant aprenentatge, Aprenent a acompanyar-te



La Nora porta un temps molt explosiva, amb molta contenció fora i que surt a casa, un cop ha acabat música, o piscina, o jocs, o parc, o el que hàgim fet, amb molts plors desconsolats, amb molta energia i fins i tot, en moments, ràbia. 

L'he acompanyada des de molts llocs, segurament a alguns no tornaré, i des de fa uns dies entenc que és una fase que ha de passar, s'ha d'enfadar amb mi, ens hem de separar, caminar plegades però no juntes, per a arribar, potser molt llunyana, l'adolescència. Avui és A i demà R, sempre hi ha quelcom per a "ja està mama, ja s'ha espatllat el meu dia tan meravellós..." (sí, ho sé  un punt dramàtic com la seva germana gran i com les doladé, així som.....), plors, argargargs, i moltes altres coses.

Un cop ja ha esdevingut la tempesta d'avui, mentre sopàvem, m'ha preguntat per que confiava tant en ella, per què passes el que passés, sempre estava i que, de vegades enfadada o seria, li llegia el conte o xerràvem juntes. Jo li he dit que igual que l'estimo quan està contenta o riallera, també ho faig quan no ho està, que, potser, és quan més ho necessita, que el nostre amor i respecte, que nosaltres, no ens estimem amb condicions, ni més ni menys. I, com fa últimament, m'ha deixat bocabadada explicant-me....

Ja sé mama, tu veus els meus colors, oi?
Què vols dir, Nora?
L'altre dia, a l'escola, dues amigues de la classe s'havien mig enfadat i moltes li feien costat a una d'elles, l'altra es va seure i estava trista. Em vaig apropar i li vaig preguntar si estava bé, si tenia mal i, saps què em va dir, mama? Per què sóc transparent, Nora?? i jo, de debò mama, li vaig dir que no ho era, que tenia molts colors, que estava envoltada de colors. Jo vaig veure els seus com tu veus els meus quan m'enfado i jo no sóc capaç de veure'ls?

I llavors, de sobte, ella em recorda que estem aprenent, totes dues, a gaudir amb la vida, que estem aprenent a viure-la amb intensitat, i que, malgrat que no sempre ens entenem o ens sabem acompanyar, ens hem escollit, jo a ella i ella a mi. I em recorda que l'estimo, intentant no posar-hi condicions. I em recorda que l'accepto, intentant no posar-hi expectatives. I ella em recorda i m'ensenya a fer-ho, per que ella m'estima sense condicions i m'accepta sense expectatives.

Nora, continuaré aprenent a acompanyar-te, a ser-hi al teu costat



Nora lleva un tiempo muy explosiva, con mucha contención fuera y que sale encasa, una vez ha acabado música, o piscina, o juegos, o parque, o loque hayamos hecho, con llantos desconsolados, con mucha energía e incluso, en momentos, rabia.

La he acompañado desde muchos lugares, seguramente a algunos no volveré, y desde hace unos días entiendo que es una fase que tiene que pasar, se tiene que enfadar conmigo, nos tenemos que separar, andar cerca pero no juntas, para llegar, quizás muy lejana, a la adolescencia. Hoy es A y mañana R, siempre hay algo para "ya está mama, ya se ha estropeado mi día tan maravilloso..." (sí, lo sé, tiene un punto dramático como su hermana mayor y como las doladé, así somos.....), llantos, argargargs, y otras muchas cosas.

Una vez ya ha acontecido la tormenta de hoy, mientras cenábamos, me ha preguntado por q
ue confiaba tanto en ella, por qué pasara lo que pasara, siempre estaba y que, a veces enfadada o seria, le leía el cuento o charlábamos juntas. Yo le he dicho que igual que la quiero cuando está contenta o risueña, también lo hago cuando no lo está, que, quizás, es cuando más lo necesita, que nuestro amor y respeto, que nosotras, no nos queremos con condiciones. Y, como hace últimamente, me ha dejado boquiabierta explicándome....
"Ya sé mama, tú ves mis colores, ¿verdad?
¿Qué quieres decir, Nora?
El otro día, en el cole, dos amigas de la clase se habían medio enfadado y muchas apoyaban a una de ellas, mientras la otra se sentó y estaba triste. Me acerqué y le pregunté si estaba bien, si le dolía algo y, ¿sabes qué me dijo, mama? Nora, ¿Por qué soy transparente?? y yo, de verdad mama, le dije que no lo era, que tenía muchos colores, que estaba rodeada de colores. Yo vi sus colores cómo tú ves los mios cuando me enfado y yo no soy capaz de verlos, ¿verdad mama?

Y entonces, de repente, ella me recuerda que estamos aprendiendo, las dos, a disfrutar con la vida, que estamos aprendiendo a vivirla con intensidad, y que, a pesar de que no siempre nos entendemos o nos sabemos acompañar, nos hemos escogido, yo a ella y ella a mí. Y me recuerda que la quiero, intentando no poner condiciones. Y me recuerda que la acepto, intentando no poner expectativas. Y ella me recuerda y me enseña a hacerlo, por que ella me quiere sin condiciones y me acepta sin expectativas.

Nora, continuaré aprendiendo a acompañarte, a estar a tu lado




Ara ja sé perquè ploro i plovia


Aquesta setmana m'està costant tot una mica, em noto trista, que em costa centrar-me, que tinc el pensament a algun núvol i avui, quan sortia de Gurumaji per anar a veure una mare, plovia moltíssim i el cotxe m'ha fet la guitza i, així, de cop, he començat a plorar i plorar i plorar desconsoladament, sense motiu aparent, amb aquell plor que et talla l'alè.

He tancat el paraigua i m'he mullat, molt, he deixat que la pluja caigués. De seguida he tornat a tapar-me, he tancat el cotxe i he anat a fer coses. Per inèrcia, de manera mecànica, sense pensar, quelcom estrany.

Quan ja anava a buscar la Nora, que ja no plovia i sortia el sol, de sobte, he vist la data en la farmàcia del / Sant Cugat, prop de l'escola de la Nora. I el meu cor s'ha trasbalsat, i les llàgrimes han tornat a aparèixer, però diferents. En aquell moment si sabia d'on em venia la tristor. Avui és 21/4. Avui fa 13 anys et veia per última vegada.

T'enyoro. T'estimo. Et ploro. Sé perquè, Mama


Esta semana me está costando todo un poco, me noto triste, me cuesta centrarme, tengo el pensamiento en alguna nube y hoy, cuando salía de Gurumaji para ir a ver una madre, llovía muchísimo y el coche me ha hecho una jugada y, así, de golpe, he empezado a llorar y llorar y llorar desconsoladament, sin motivo aparente, con aquel llanto que te corta el aliento.

He cerrado el paraguas y me he mojado, mucho, he dejado que la lluvia cayera sobre mí. Enseguida he vuelto a taparme, he cerrado el coche y he ido a hacer cosas. Por inercia, de manera mecánica, sin pensar, algo extraño.

Cuando ya iba a buscar a Nora, que ya no llovía y salía el sol, de repente, he visto la fecha en la farmacia de la C/ Sant Cugat, cerca de la escuela de Nora. Y mi corazón se ha trastornado, y las lágrimas han vuelto a aparecer, pero diferentes. En aquel momento si sabía de donde me venía la tristeza. Hoy es 21/4. Hoy hace 13 años te veía por última vez.

Te añoro. Te quiero. Te lloro. Sé porqué, Mama

Què son 8 anys??

Diumenge, la Nora em va dir "mama, vaig a dutxar-me" amb el seu pijama, va entrar al bany i em va demanar que li pengés la dutxa i que ja m'avisaria quan acabés. Vaig tancar la porta. Vaig sentir com l'aigua anava caient i com ella, orgullosa i autònoma, es dutxava, s'ensabonava, i cantava. Em va cridar, "mama, jo puc sola, però així estàs a prop quan surti i la propera vegada ja no cal". Vaig entrar i donar-li la tovallola. Vaig sortir i la sentia cantar mentre es desenredava els cabells.

El bany dóna al passadís i al sortir i tancar la porta hi ha la paret i en aquesta penjades tres fotografies de la Nora quan tenia un parell de dies, i al mirar-la, vaig riure, plorar fins i tot, i vaig adonar-me que només són uns anys, que tot passa (com sempre dic als grups), que es fan grans, independents, rebels, autònoms, seriosos, clars, directes.. Grans

I penso en el dia que va néixer, com apretava amb força; i els primers anys de no dormir, d'amunt i avall, d'acompanyar-la amb els primers aliments, les primeres febres, els primers mocs, les primeres passes, les primeres paraules. D'agafar-la a coll cada vegada que no volia caminar, que m'ho ha demanat, d'acompanyar-li el plor, de passar nits senceres dormint plegades (encara passa), d'abraçar-la a la nit, de jugar a cuinetes, d'explicar contes d'animals, de tantes coses, tantes, que ens han passat.

I m'adono que tenia raó, que vaig criar-la i acompanyar-la, encara ara ho faig i faré, com ella necessitava i com jo sentia. Amb molts petons, braços, collit, teta, bibis, farinetes, trossos, cotxet, portanadó, estimant-la i respectant-la, estimant-me i respecta'n-me

I em pregunto, què són 8 anys en la seva o la meva vida?, si ara se sent segura d'anar a buscar el pa, de dutxar-se sola, de preparar-nos l'esmorzar, de sopar amb amigues, d'entrar al bosc, de buscar tresors, de tantes coses.

Només han passat vuit anys i ara, de ben segur, encara queden moltes i moltes coses més per viure, experimentar, sentir, aprendre, lluitar.... 
Sabia que el meu instint no em fallaria i espero, que vénen temps regirats, que segueixi sense fallar-me.




El domingo, Nora me dijo "mama, voy a ducharme" con su pijama, entró al baño y me pidió que le colgara la ducha y que ya me avisaría cuando acabara. Cerré la puerta. Oí como el agua iba cayendo y como ella, orgullosa y autónoma, se duchaba, se enjabonaba, y cantaba. Me llamó, "mama, yo puedo sola, pero así estás cerca cuando salga y la próxima vez ya no hace falta". Entré y le dí la toalla. Salí y la escuchaba cantar mientras se desenredaba el pelo.

El baño da al pasillo y al salir y cerrar la puerta está la pared y en ésta colgadas tres fotografías de Nora cuando tenía un par de días, y al mirarla, reí, lloré incluso, y me di cuenta que sólo son unos años, que todo pasa (cómo siempre digo en los grupos), que se hacen grandes, independientes, rebeldes, autónomos, serios, claros, directos.. Grandes

Y pienso en el día que nació, como empujaba con fuerza; y los primeros años de no dormir, de arriba y abajo, de acompañarla con los primeros alimentos, las primeras fiebres, los primeros mocos, las primeras pasas, las primeras palabras. De cogerla en brazos cada vez que no quería andar, que me lo ha pedido, de acompañarle el llanto, de pasar noches enteras durmiendo juntas (todavía pasa), de abrazarla por la noche, de jugar a cocinitas, de explicar cuentos de animales, de tantas cosas, tantas, que nos han pasado.

Y me doy cuenta que tenía razón, que la crié y acompañé, todavía ahora lo hago y haré, como ella necesitaba y como yo sentía. Con muchos besos, brazos, colecho, teta, bibis, papilla, trozos, cochecito, portabebé, amándola y respetándola, amándome y respetándome.

Y me pregunto, ¿qué son 8 años en su o mi vida?, si ahora se siente segura de ir a buscar el pan, de ducharse sola, de prepararnos el almuerzo, de cenar con amigas, de entrar en el bosque, de buscar tesoros, de tantas cosas.

Sólo han pasado ocho años y ahora, a buen seguro, todavía quedan muchas y muchas cosas más para vivir, experimentar, sentir, aprender, luchar.... Sabía que mi instinto no me fallaría y espero, que vienen tiempos revueltos, que siga sin fallarme.













Paciència

Aquestes dos últimes setmanes estan sent dures, hi ha canvis, horaris nous, tornar a començar, rutines de nou, nous acompanyaments que fan que el dia a dia no sigui fàcil ni per la Nora ni per mi.

Dimarts la Nora em va dir que havíem canvait, que jo ja no tenia tanta paciència com abans i que ella s'enfadava de seguida, i que havia tingut una idea, faríem una caixa de paciència. "I com funcionarà, Nora?" vaig preguntar-li "Doncs mira mama, agafem una capsa i posem a dins coses que puguin donar-te paciència, un paperet que digui respira dos minuts, un altre que digui, agafa aire, un altre que digui, ves a fer pipi (moltes vegades vaig al bany a parar, a "amargar-me" i pensar") i un altre que digui ens abracem?"

Ara hi ha moments, increïble oi?, que la Nora em dóna eines a mi, que m'ajuda i em guia, com sempre, però molt més conscient. Cada nova etapa que encetem és una sorpresa i una adaptació per a tots i totes. 

Aquest matí, entre esmorzars, pessigolles, dents, bosses i saxo, quan gairebé la perdíem totes dues, la paciència, clar, ens mirem i com no teníem la capsa, ens hem abraçat fort fort

Estem en projecte de fer la caixa, ja us la ensenyaré, de moment escoltem a Lenine cantant, paciencia!! https://www.youtube.com/watch?v=je-RTYbzoEk



Estas dos últimas semanas están siendo duras, hay cambios, horarios nuevos, volver a empezar, rutinas de nuevo, nuevos acompañamientos que hacen que el día a día no sea fácil ni por Nora ni para mí.

El martes Nora me dijo que habíamos cambiado, que ya no tenía tanta paciencia como antes y que ella se enfadaba enseguida; y que había tenido una idea, haríamos una caja de paciencia. "Y cómo funcionará, ¿Nora?" le pregunté "Pues mira mama, cogemos una caja y ponemos dentro cosas que puedan darte paciencia, un papelito que diga respira dos minutos, otro que diga, coge aire, otro que diga, ve a hacer pipi (muchas veces voy al baño a parar, a "esconderme" y pensar) y otro que diga, ¿nos abrazamos?"

Ahora hay momentos, increíbles, que Nora me da herramientas a mí, que me ayuda y me guía, como siempre, pero mucho más consciente. Cada nueva etapa que comenzamos es una sorpresa y una adaptación para todos y todas. 

Esta mañana, entre almuerzos, cosquillas, dientes, bolsas y saxo, cuando casi la perdíamos las dos, la paciencia, claro, nos miramos y como no teníamos la caja, nos hemos abrazado fuerte fuerte

Estamos en proyecto de hacer la caja, ya os la enseñaré, ahora escuchamos a Lenine cantando, paciendia: https://www.youtube.com/watch?v=je-RTYbzoEk

Nodrir-me, Nutrirme

La maternitat  moments plens de llum, d'alegria, de joia, de riures... però també els té foscos, de tristor, esgotament, avorriment, plors..


La maternit
at és meravellosa, si més no per a mi, però també ha estat, en molts moments, terrible, si més no per a mi.

Conforme passen els anys i la Nora i jo ens fem grans, si; totes dues alhora, m'adono que cada benvinguda, alhora, amaga un petit dol, un acomiadament. Cada nova etapa és un adéu a les etapes viscudes, Cada nou repte és un adéu als ja assolits.

I en cada instant la Nora m'ensenya, de bat a bat, a perdonar-me, a estimar-me, a acceptar-me. Ella sempre està disposada a posar-ho fàcil, quan així ho necessito, i també m'ho posa molt difícil quan tinc quelcom per aprendre, quelcom per entendre, quelcom per acceptar.

Veure-la créixer és i ha estat veurem créixer, acompanyar en el seu camí, ara, és una recollida, moltes vegades, de tot el que hem sembrat, de tot el que hi hem posat, de tot el que hem aconseguit, de tot el que hem fet, de tot el que hem canviat, de tot el que hem après.

I avui és un d'aquells dies que em necessito, que em vull nodrir, per poder seguir nodrint, per poder seguir maternant, un d'aquells dies que vull estar sola, tranquil·la, escoltant-me, acompanyant-me, sentint-me. Un d'aquells dies sense pressa, sense soroll, sense gent, en pijama. Avui gaudeixo de mi, de la mare que sóc, de la dona que sóc, de qui sóc.




 



La maternidad tiene momentos llenos de luz, de alegría, de joya, de risas... pero también los tiene oscuros, de tristeza, agotamiento, aburrimiento, llantos..

La maternidad es maravillosa, cuando menos para mí, pero también ha sido, en muchos momentos, terrible, cuando menos para mí.

Conforme pasan los años y Nora y yo nos hacemos grandes, sí; las dos a la vez, me doy cuenta que cada bienvenida, a la vez, esconde un pequeño luto, una despedida. Cada nueva etapa es un adiós a las etapas vividas, Cada nuevo reto es un adiós a los ya logrados.
Y en cada instante Nora me enseña, de par en par, a perdonarme, a quererme, a aceptarme. Ella siempre está dispuesta a ponerlo fácil, cuando así lo necesito, y también me lo pone muy difícil cuando tengo algo que aprender, algo que entender, algo que aceptar

Verla crecer es y ha sido veremos crecer, acompañarla en su camino, ahora, es una recogida, muchas veces, de todo lo que hemos sembrado, de todo lo que hemos puesto, de todo lo que hemos conseguido, de todo lo que hemos hecho, de todo lo que hemos cambiado, de todo lo que hemos aprendido


Y hoy es uno de aquellos días que me necesito, que me quiero nutrir, para poder seguir nutriendo, para poder seguir maternando, uno de aquellos días que quiero estar sola, tranquila, escuchándome, acompañándome, sintiéndome.. Uno de aquellos días sin prisa, sin ruido, sin gente, en pijama. Hoy disfruto de mí, de la madre que soy, de la mujer que soy, de quién soy


Acompanyant des del lloc correcte, el nostre Amor

Avui reflexiono sobre si acompanyo a la Nora des del lloc correcte, des d'on ella necessita, des d'on jo sóc.

Acompanyo moltes mares, famílies, en molts moments de la criança dels seus fills i filles, i allà ho tinc clar, son els millors, acompanyant, respectant i intento, des del respecte, l'amor i la empatia, recordar-lis, mostrar-lis, dir-lis.

Doncs, per que poso en dubte com ho faig, si ho faig bé, com podria fer-ho millor??. I m'adono que ho faig super bé, no ho podria fer millor, per que sóc la seva mare, qui ella ha escollit. No es tracta del bé i del malament, del millor o pitjor, es tracta d'anar aprenent, d'anar escoltant, d'anar creixent tots plegats i, quan faci falta, canviar el que fèiem, buscar altres eines, alternatives, suggerències: Si ho fem des del lloc correcte, actuarem sempre correctament.


Nosaltres, les mares, Vosaltres, els pares, acompanyem i criem des del cor, així que deixem de sentir-nos culpables i comencem a sentir-nos feliços. 

Sé que ho faig super bé, a la meva manera, i tu també ho fas super bé, a la teva. Entre totes, fent tribu, acompanyant-nos, escoltant-nos, aprenem molt, per que compartir el camí és créixer!!!!!!




Hoy reflexiono sobre si acompaño a Nora desde el lugar correcto, desde donde ella necesita, desde donde yo estoy. 

Acompaño a muchas madres, familias, en muchos momentos de la crianza de sus hijos e hijas, y allí lo tengo claro, son los mejores acompañando, respetando e intento, desde el respeto, el amor y la empatía, recordárselo, mostrárselo y decírselo.

Pues, por que pongo en entredicho como lo hago, si lo hago bien, ¿cómo podría hacerlo mejor?. Y me doy cuenta que lo hago super bien, no lo podría hacer mejor, por que soy su madre, quién ella ha escogido. No se trata del bien o del mal, del mejor o peor, se trata de ir aprendiendo, de ir escuchando, de ir creciendo juntos y, si hace falta, cambiar lo que hacíamos, buscar otras herramientas, alternativas, sugerencias: Si lo hacemos desde el lugar correcto, actuaremos siempre correctamente.

Nosotras, las madres, Vosotros, los padres, acompañamos y criamos desde el corazón, así que dejemos de sentirnos culpables y empezamos a sentirnos felices.

Sé que lo hago bien, a mi manera, y tú también lo haces bien, a la tuya. Entre todas, haciendo tribu, acompañándonos, escuchándonos, aprendemos mucho, por que compartir el camino es crecer!!!!!!

Llegint el diari, Leyendo el periódico

La setmana passada al diari llegia "sin útero, están perdidos" (un article sobre "vientres de alquiler") i, entre llàgrimes, tristor, records i amor escrivia...

Ha estat un flash, una bufetada en tota la cara, una posada a la realitat. M'ha traslladat a ara fa 8 anys, m'ha traslladat a moments molt durs, dolor, pèrdua... m'ha ferit

Avui, si avui, quan només feia 15 dies que havia nascut la Nora i dos dies que jo havien fet 30 anys, avui de fa 8 anys, em van operar i em varen fer una histerectomia (pèrdua d'úter i, en el meu cas, de les trompes de Fal·lopi), vaig perdre tota possibilitat de parir, d'embarassar-me

El fet d'estar en absolut puerperi immediat amb un nadó de tres setmanes ja és, si més no en el meu cas, tot un torbellino d'emocions, de cansament, d'intensitat, d'amor, de tristor, de creativitat, de tantes i tantes coses... li sumes una operació complicada, amb un estada a la UCI i una pèrdua total de la capacitat de tornar ser mare (sóc conscient que sóc mare, i que podria ser-ho, però no de manera natural, no del meu cos) i la lactància materna (això val per a una altre, o vàries, entrades) va ser el moment més difícil, dolorós, caòtic i visceral de la meva vida.

Paraules com "bueno ja tens una, a més el teu company ja en té tres més, no haguéssiu tingut més" perdona..... o "mira que bé, ja no tens la menstruació, tot això que t'estalvies" com...... són paraules que fereixen, que fan sang, que fins i tot, s'infecten

El fet de no menstruar, de no poder quedar-me embarassada, de no poder parir, de no poder fer "pel que estic dissenyada" ha estat, i és, dolorós.

Al llegir al diari aquella frase, m'ha vingut l'impuls, per primera vegada crec, d'escriure sobre fa vuit anys, sobre la meva pèrdua.

I em costa, compartir-ho, rellegir-ho, però necessito compartir-ho, rellegir-ho. Poc a poc, amb feina, tot acompanyant el dol, vaig passant de la tristor ancorada, a transitar per la tristor, a caminar-la tot reconeixent allò que sento, allò que enyoro, sense fer que no hi és






La semana pasada leía en el periódico "sin útero, están perdidos" (un artículo sobre "vientres de alquiler") y, entre lágrimas, tristeza, recuerdos y amor escribía...

Ha sido un flash, una bofetada en toda la cara, una puesta a la realidad. Me ha trasladado a ahora hace 8 años, me ha trasladado a momentos muy duros, dolor, pérdida... me ha herido

Hoy, si hoy, cuando sólo hacía 15 días que había nacido Nora y dos días que yo habían hecho 30 años, hoy de hace 8 años, me operaron y me hicieron una histerectomia (pérdida de útero y, en mi caso, de las trompas de Falopio), perdí toda posibilidad de parir, de embarazarme

El hecho de estar en absoluto puerperio inmediato con un bebé de tres semanas ya es, cuando menos en mi caso, todo un torbellino de emociones, de cansancio, de intensidad, de amor, de tristeza, de creatividad, de tantas y tantas cosas... le sumas una operación complicada, con un estancia en la UCI y una pérdida total de la capacidad de volver ser madre (soy consciente que soy madre, y que podría serlo, pero no de manera natural, no de mi cuerpo) y la lactancia materna (esto vale para otra, o varias, entradas) fue el momento más difícil, doloroso, caótico y visceral de mi vida.

Palabras como "bueno ya tienes una, además tu compañero ya tiene tres más, no hubierais tenido más" perdona..... o "vaya por Diós, ya no tienes la menstruación, todo esto que te ahorras" cómo...... son palabras que hieren, que hacen sangre, que incluso, se infectan


El hecho de no menstruar, de no poder quedarme embarazada, de no poder parir, de no poder hacer "para lo que estoy diseñada" ha sido, y es, doloroso.

Al leer al diario aquella frase, me ha venido el impulso, por primera vez creo, de escribir sobre hace ocho años, sobre mi pérdida.


Y me cuesta, compartirlo, releerlo, pero necesito compartirlo, releerlo. Poco a poco, con trabajo, acompañando el luto, voy pasando de la tristeza anclada, a transitar por la tristeza, a andarla reconociendo aquello que siento, aquello que añoro, sin hacer que no es