Llegint el diari, Leyendo el periódico

La setmana passada al diari llegia "sin útero, están perdidos" (un article sobre "vientres de alquiler") i, entre llàgrimes, tristor, records i amor escrivia...

Ha estat un flash, una bufetada en tota la cara, una posada a la realitat. M'ha traslladat a ara fa 8 anys, m'ha traslladat a moments molt durs, dolor, pèrdua... m'ha ferit

Avui, si avui, quan només feia 15 dies que havia nascut la Nora i dos dies que jo havien fet 30 anys, avui de fa 8 anys, em van operar i em varen fer una histerectomia (pèrdua d'úter i, en el meu cas, de les trompes de Fal·lopi), vaig perdre tota possibilitat de parir, d'embarassar-me

El fet d'estar en absolut puerperi immediat amb un nadó de tres setmanes ja és, si més no en el meu cas, tot un torbellino d'emocions, de cansament, d'intensitat, d'amor, de tristor, de creativitat, de tantes i tantes coses... li sumes una operació complicada, amb un estada a la UCI i una pèrdua total de la capacitat de tornar ser mare (sóc conscient que sóc mare, i que podria ser-ho, però no de manera natural, no del meu cos) i la lactància materna (això val per a una altre, o vàries, entrades) va ser el moment més difícil, dolorós, caòtic i visceral de la meva vida.

Paraules com "bueno ja tens una, a més el teu company ja en té tres més, no haguéssiu tingut més" perdona..... o "mira que bé, ja no tens la menstruació, tot això que t'estalvies" com...... són paraules que fereixen, que fan sang, que fins i tot, s'infecten

El fet de no menstruar, de no poder quedar-me embarassada, de no poder parir, de no poder fer "pel que estic dissenyada" ha estat, i és, dolorós.

Al llegir al diari aquella frase, m'ha vingut l'impuls, per primera vegada crec, d'escriure sobre fa vuit anys, sobre la meva pèrdua.

I em costa, compartir-ho, rellegir-ho, però necessito compartir-ho, rellegir-ho. Poc a poc, amb feina, tot acompanyant el dol, vaig passant de la tristor ancorada, a transitar per la tristor, a caminar-la tot reconeixent allò que sento, allò que enyoro, sense fer que no hi és






La semana pasada leía en el periódico "sin útero, están perdidos" (un artículo sobre "vientres de alquiler") y, entre lágrimas, tristeza, recuerdos y amor escribía...

Ha sido un flash, una bofetada en toda la cara, una puesta a la realidad. Me ha trasladado a ahora hace 8 años, me ha trasladado a momentos muy duros, dolor, pérdida... me ha herido

Hoy, si hoy, cuando sólo hacía 15 días que había nacido Nora y dos días que yo habían hecho 30 años, hoy de hace 8 años, me operaron y me hicieron una histerectomia (pérdida de útero y, en mi caso, de las trompas de Falopio), perdí toda posibilidad de parir, de embarazarme

El hecho de estar en absoluto puerperio inmediato con un bebé de tres semanas ya es, cuando menos en mi caso, todo un torbellino de emociones, de cansancio, de intensidad, de amor, de tristeza, de creatividad, de tantas y tantas cosas... le sumas una operación complicada, con un estancia en la UCI y una pérdida total de la capacidad de volver ser madre (soy consciente que soy madre, y que podría serlo, pero no de manera natural, no de mi cuerpo) y la lactancia materna (esto vale para otra, o varias, entradas) fue el momento más difícil, doloroso, caótico y visceral de mi vida.

Palabras como "bueno ya tienes una, además tu compañero ya tiene tres más, no hubierais tenido más" perdona..... o "vaya por Diós, ya no tienes la menstruación, todo esto que te ahorras" cómo...... son palabras que hieren, que hacen sangre, que incluso, se infectan


El hecho de no menstruar, de no poder quedarme embarazada, de no poder parir, de no poder hacer "para lo que estoy diseñada" ha sido, y es, doloroso.

Al leer al diario aquella frase, me ha venido el impulso, por primera vez creo, de escribir sobre hace ocho años, sobre mi pérdida.


Y me cuesta, compartirlo, releerlo, pero necesito compartirlo, releerlo. Poco a poco, con trabajo, acompañando el luto, voy pasando de la tristeza anclada, a transitar por la tristeza, a andarla reconociendo aquello que siento, aquello que añoro, sin hacer que no es