Ara ja sé perquè ploro i plovia


Aquesta setmana m'està costant tot una mica, em noto trista, que em costa centrar-me, que tinc el pensament a algun núvol i avui, quan sortia de Gurumaji per anar a veure una mare, plovia moltíssim i el cotxe m'ha fet la guitza i, així, de cop, he començat a plorar i plorar i plorar desconsoladament, sense motiu aparent, amb aquell plor que et talla l'alè.

He tancat el paraigua i m'he mullat, molt, he deixat que la pluja caigués. De seguida he tornat a tapar-me, he tancat el cotxe i he anat a fer coses. Per inèrcia, de manera mecànica, sense pensar, quelcom estrany.

Quan ja anava a buscar la Nora, que ja no plovia i sortia el sol, de sobte, he vist la data en la farmàcia del / Sant Cugat, prop de l'escola de la Nora. I el meu cor s'ha trasbalsat, i les llàgrimes han tornat a aparèixer, però diferents. En aquell moment si sabia d'on em venia la tristor. Avui és 21/4. Avui fa 13 anys et veia per última vegada.

T'enyoro. T'estimo. Et ploro. Sé perquè, Mama


Esta semana me está costando todo un poco, me noto triste, me cuesta centrarme, tengo el pensamiento en alguna nube y hoy, cuando salía de Gurumaji para ir a ver una madre, llovía muchísimo y el coche me ha hecho una jugada y, así, de golpe, he empezado a llorar y llorar y llorar desconsoladament, sin motivo aparente, con aquel llanto que te corta el aliento.

He cerrado el paraguas y me he mojado, mucho, he dejado que la lluvia cayera sobre mí. Enseguida he vuelto a taparme, he cerrado el coche y he ido a hacer cosas. Por inercia, de manera mecánica, sin pensar, algo extraño.

Cuando ya iba a buscar a Nora, que ya no llovía y salía el sol, de repente, he visto la fecha en la farmacia de la C/ Sant Cugat, cerca de la escuela de Nora. Y mi corazón se ha trastornado, y las lágrimas han vuelto a aparecer, pero diferentes. En aquel momento si sabía de donde me venía la tristeza. Hoy es 21/4. Hoy hace 13 años te veía por última vez.

Te añoro. Te quiero. Te lloro. Sé porqué, Mama

1 comentario:

  1. No hay palabras para este tipo de nostalgias, Aida. Quizás nunca se supera del todo esta orfandad. Por muchos años que pasen. Porque de alguna manera, se nos corta del todo el cordón umbilical, ese que nos une al mundo, a nuestro mundo interno, a la infancia, al amor materno, al sentirse seguro, a esa parte más íntima de lo que cada uno es, a la raíz, al útero, al inicio de todo.

    Este domingo pasó algo, en una casa que no es extraña pero no es la mía. Estuve bien, pero no estaba mi madre. Y tuve que ir a buscarla, y nos fuimos a comer al McDonalds....(imagina!!). Ella como una niña pequeña con los helados del McDonalds. Necesitaba ver sus ojos. No sé qué pasará el día que no pueda ver sus ojos, a pesar de que ya no me ven de la misma manera. Por eso quizás te entiendo tanto, bonita.

    Un abrazo de osa. Te quiero mucho.

    ResponderEliminar