
Em va ensenyar, massa aviat, a dir adéu, a acomiadar-me de una de les persones més importants del món, em va ensenyar què és ser valenta quan la vida et posa a prova, quan ningú sap ni entén que fas, quan sembla que la vida et trenca.
Em va ensenyar a estimar la meva família, a acompanyar-la, a gaudir-la, a sentir-la.
Em va ensenyar que la vida és ben curta i que hem vingut a viure-la, a disfrutar-la i a compartir-la, que la vida en companyia es camina molt més.
Em va ensenyar que quan arribés el moment podria escollir la maternitat i criança, potser no tant a prop de la seva, que jo sentís, a escoltar-me i fer cas del que sentís
Em va ensenyar a dir el que penso, a ser la dona i mare que sóc ara. Acompanyo a la Nora de manera diferent, però amb la seguretat de fer-ho com sento, escoltant i acompanyant-me també a mi, poc a poc, passa a passa
Gràcies Bonica, Gràcies Mama, Gràcies, Avui ja fa deu anys que ens varem acomiadar, que vaig poder besar-te per última vegada, tocar-te, però no va ser l'última vegada que vaig sentir-te, fins i tot, de vegades, t'oloro!! Gràcies per donar-me la seguretat de fer el meu camí, de prendre les meves decisions, de ser jo mateixa.
T'estimo

ero algo vaya a buscarlo humildemente, sinceramente y con ganas, me enseñó a respetar lo que siento, quien soy y lo que hago, cuando no todo el mundo lo entiende o está de acuerdo.
Me enseñó, demasiado pronto, a decir adiós, a despedirme de una de las personas más importantes del mundo, me enseñó qué es ser valiente cuando la vida te pone a prueba, cuando nadie sabe ni entiende que haces, cuando parece que la vida te rompe.
Me enseñó a amar mi familia, a acompañarla, a disfrutarla, a sentirla.
Me enseñó que la vida es muy corta y que hemos venido a vivirla, a disfrutarla y a compartirla, que la vida en compañía se anda mucho mejor.
Me enseñó que cuando llegara el momento podría escoger la maternidad y crianza, quizás no tanto cerca de la suya, que yo sintiera, a escucharme y hacer caso de lo que sintiera, a escuchar a mi bebé.
Me enseñó a decir el que pienso, a ser la mujer y madre que soy ahora. Acompaño a Nora de manera diferente, pero con la seguridad de hacerlo cómo siento, escuchando y acompañándome también a mí, poco a poco, paso a paso.
Gracias Bonita, Gracias Mama, Gracias Carmen. Hoy ya hace diez años que nos tuvimos que despedir, que pude besarte por última vez, tocarte, pero no fue la última vez que te sentí, incluso, a veces, te huelo!! Gracias por darme la seguridad de hacer mi camino, de tomar mis decisiones, de ser yo misma.
Tequiero
No hay comentarios:
Publicar un comentario